Proza Tołstoja to głębokie stadium psychiki kobiety, która stawia czoła niespodziewanym wypadkom losu i ostatecznie ,wobec utraty wiary w osiągnięcie szczęścia, kapituluje, natomiast Amerykanie zgodnie ze swymi tendencjami sprofanowali arcydzieło, przedstawili zaledwie romans, mogący z powodzeniem być motywem przewodnim byle jakiego filmu kategorii B, nie zaś adaptacją niesamowitych wytworów niespokojnego umysłu rosyjskiego pisarza,a na dodatek twórcy tegoż co najwyżej przeciętnego obrazu niezgrabnie wplątali postać snującego się co jakiś czas po ekranie Lewina, która zdaje się tu nie spełniać absolutnie żadnej roli, a o jego rozterkach odnośnie modernizacji wsi i przemian społecznych niemalże ani słowa. Razi również zignorowanie tak istotnego wątku w postaci córki Anny ze związku z Wrońskim oraz papierowość,sztuczność i bezbarwność postaci pozbawionych jakiejkolwiek głębi oraz umiejętności wzbudzania emocji u widza ,próbowanych na sile zostać umieszczonymi w przepychu i realiach Rosji XIX w. , co jest doprawdy śmiechu warte, albowiem rzemieślnicy zza oceanu przenigdy nie zrozumieją zakamarków rosyjskiej duszy ani odmienności tejże intrygującej, przebogatej kultury.