Za cholerę nie potrafię zrozumieć złych opinii, które otoczyły ostatni film De Palmy. Zarzucano mu nudę, kiepską fabułę oraz przerost formy na treścią. Owszem, można się zgodzić, że często scenariusz jest zbyt poplątany i można się w natłoku wydarzeń zgubić (choć możliwe, że to wina producentów, którzy skrócili film o godzinę), ale to nie oznacza, że "Czarna Dalia" to chłam. Bynajmniej, daleko mu do nawet średniego filmu. Po pierwsze - scenariusz nie jest zły, po prostu z czasem zaczyna być dosyć chaotyczny i faktycznie, bez znajomości książki można stracić całkowicie wątek. Aczkolwiek to tak naprawdę jedyna poważna wada, jaką można zarzucić tej produkcji. W końcu nie można nie docenić chociażby rewelacyjnego klimatu. Ameryka lat 40-tych miała swój niepowtarzalny urok, co w filmie widać (mimo tego, że zdjęcia były robione w Budapeszcie). Ten okres został świetnie sportretowany przez Vilmosa Zsigmonda, odpowiedzialnego za zdjęcia. Już od pierwszej sceny widać, że pod tym względem film będzie trzymać niezwykle wysoki poziom. Zresztą nie tylko ujęcia rządzą, bo obsada aktorska również do złych nie należy. Josha Hartnetta, w przeciwieństwie do wielu innych koneserów lubię, mimo, że nie jest jakimś wybitnym aktorem. Aczkolwiek tak naprawdę to rządzą tutaj Aaron Eckhart (ten pan po "The Dark Knight" ciągle awansuje na liście moich ulubionych aktorów), Hilary Swank (wyjątkowo tutaj ładna) oraz Mia Kirschner, grająca tytułową postać. Ta trójka zagrała na światowym poziomie, a sceny ze Swank i Kirschner należą do najlepszych w całym filmie. Brawa należą się również Fionie Shaw, znanej bardziej jako ciocia Petunia z Harry'ego Pottera. Zagrała w dwóch scenach, ale w każdej z nich była fenomenalna! Szkoda, że niestety nie mogę tego samego napisać o Scarlett Johansson, która jednak nie potrafiła się wczuć w rolę. Warto również wspomnieć o bardzo klimatycznej muzyce Marka Ishama, świetnie pasowała do tajemniczej atmosfery filmu. Naprawdę, szkoda, że "Czarną Dalię" tak mało osób doceniło. Fakt, to mógł być lepszy film, niestety przez swój scenariuszowy chaos traci całkiem sporo. Muszę dorwać książkę Jamesa Ellroya, możliwe, że wtedy ocena się podniesie. Ale mimo wszystko "Scarface" (8+/10) i "Życie Carlita" (9-/10) lepsze. 7+/10